Yaşanılan çevre ve toplum da geçmişten günümüze pek çok farklı sorun ortaya çıkmıştır. Bir kısmı çözüme kavuşurken, bir kısmı günümüze kadar gelmiştir. Zaman ve mekânın değişikliği ile sorunlar değişmiş, farklılaşmıştır. Dünya üzerinde her toplumun kendine has sorunları olmakla birlikte, zaman zaman dünyayı ilgilendiren ortak sorunlarda ortaya çıkmaktadır. Küresel ısınma gibi dünya üzerinde yaşayan tüm insanlığı tehdit eden bir sorun görmezden gelinebilecek türden değildir. Aslında tüm bunlara bakıldığında görülen şudur ki sorunlar vardır ve maalesef ki var olmaya devam etmeleri kaçınılmazdır. İnsanlar sorunun bir parçası oldukları gibi çözümün de bir parçası olmayı denerler ise daha güzel bir topluluk ve dünya için adım atmış olacaklardır.

     Sorunları fark etmek ve sorunlara çözüm üretmek bireyler için kolay bir süreç değildir. Sorunların fark ediyor olmak ardında bir dizi sorumluluğu da getirmektedir. Bu noktada sorumluluk ile kastedilen çözüm üretmek ya da var olan çözümlerin bir parçası haline gelmektir. Bireyler ne yazık ki günlük hayat rutinlerinde bu sorumluluklar için zaman ayıramamaktadırlar. Erken yaşlarda okul yoğunluğu ve sınav stresi, ilerleyen yaşlarda ise iş yoğunluğu gibi sebepler bireylere engel olmaktadır. Tüm bu sebepler sorunlar görmezden gelinebilmekte ve çözüm üretilememektedir. Bu durum modern dünyada yaşanan en temel sorunlardan biri olarak göze çarpmaktadır. Sosyal sorumluluğun temel bileşeni olan sorun-çözüm ilişkisi bireyler tarafından kurulamamaktadır.

     Sorunları görebilmek ve çözüm üreten olmak için en temel etkenlerden biri de bakış açısıdır. Bireyler topluma ne kadar objektif ve geniş bir açı ile bakarlar ise o kadar doğru gözlemler yapabilirler. İnsanlar sorunları görmek ve çözüm üretmek isterler ise doğru yöntemle istedikleri sonucu elde edeceklerdir. Bu bakış açısı ve yöntemler bireylere çocukluk yaşlarından itibaren benimsetilirse çözüm için önemli bir adım atılmış olacaktır. O zaman bireyler bahaneler yerine çözümler üretecekler, sorun yerine çözümün parçası olabilmek için çabalayacaklardır.

     Çözüm üreten nesiller için altyapı aile ve eğitim sistemi aracılığı ile sağlanabilmektedir. Bizler biliyoruz ki çocukluk çağlarından itibaren aile, yakın çevre ve okul çocukların kişisel ve karakteristik gelişimlerinde oldukça kritik role sahip. Bu çağlardan itibaren çocuklara sorunlar ve çözümler arasında ki ilişki dikkatli bir şekilde öğretildiği takdirde, ilerleyen yıllarda karşımıza sorunlara yenilikçi çözümler getiren genç insanlar çıkmaya başlayacaktır. Günümüzde daha küçük olan bu kitle gittikçe büyüyecek ve temel sorunlara daha kalıcı çözümler getirebileceklerdir. Onlar yaşadıkları, çevreye ve dünyaya karşı var olan sorumluluklarının farkında sorunları iyi analiz edebilen, çözüm odaklı bireyler olacaklardır.